اطلاعات جغرافیایی
میرنجف موسوی؛ نیما بایرامزاده
چکیده
هدف اصلی این پژوهش، تحلیل فضایی نابرابریهای منطقهای در ایران طی سالهای 1390، 1395 و 1400 و نوع تحقیق، کاربردی و روش بررسی، توصیفی- تحلیلی است. گردآوری دادهها در این پژوهش بهصورت کتابخانهای انجام شده و جامعه آماری 31 استان کشور بر اساس آخرین تقسیمات اداری و سیاسی سال 1400 است. به منظور ارزیابی وضعیت توسعهیافتگی از 47 شاخص در سه بعد ...
بیشتر
هدف اصلی این پژوهش، تحلیل فضایی نابرابریهای منطقهای در ایران طی سالهای 1390، 1395 و 1400 و نوع تحقیق، کاربردی و روش بررسی، توصیفی- تحلیلی است. گردآوری دادهها در این پژوهش بهصورت کتابخانهای انجام شده و جامعه آماری 31 استان کشور بر اساس آخرین تقسیمات اداری و سیاسی سال 1400 است. به منظور ارزیابی وضعیت توسعهیافتگی از 47 شاخص در سه بعد اصلی اقتصادی-زیربنایی، آموزشی-فرهنگی و بهداشتی- درمانی استفاده شده، تجزیهوتحلیل دادههای پژوهش بهصورت کمّی و با استفاده از نرمافزارهای GIS، EXCEL و SPSS صورت گرفته است. در این تحقیق برای رتبهبندی استانها از مدل تصمیمگیری چند شاخصه ویکور، برای وزندهی به شاخصها از روش آنتروپی شانون، برای خوشهبندی دادهها از روش K-Means-Cluster، برای ارزیابی تغییرات نابرابریهای میان استانی از روش آماری CV، برای درونیابی توسعهیافتگی کشور از روش Kriging، برای ارزیابی همبستگی فضایی و نوع خوشهبندی توسعهیافتگی استانها از روش Spatial Autocorrelation (Morans I) و برای ارتباط یابی میان توسعهیافتگی به عنوان متغیر وابسته و جمعیت و مساحت به عنوان متغیر مستقل از روش رگرسیون وزندار جغرافیایی استفاده شده است. نتایج پژوهش نشانگر این است که در سال 1390 ، تمرکز شدید فعالیتهای اداری، سیاسی، اقتصادی و صنعتی در تهران موجب شده است تا واگرایی شدیدی بین استان تهران و سایر استانها به وجود آید، این روند در سالهای 1395 و 1400 با تبعیت از نظریه قطب رشد وارد مرحله دوم شده و میزان واگرایی کاهشیافته و بر میزان همگرایی میان استانها افزودهشده است. مطابق نتایج همبستگی موران همچنان خوشهبندی کشور بهصورت چندقطبی و همچنان نابرابری منطقهای در کشور وجود دارد بهطوریکه استانهای مرزی و بندرگاهی کشور با وجود پتانسیلها و ظرفیتهای توسعه به عنوان کریدورهای مرزی، در وضعیت نامناسبتری نسبت به سایر استانها قرار دارند.